دیبالا و ایگوایین دنباله رو زوج های افسانه ای یوونتوس

پائولو دیبالا فصل گذشته را در یوونتوس هیجان انگیز سپری کرد. او پس از انتقال از پالرمو به تورین در ژوئن 2015، خیلی سریع با بازیکنان تیم هماهنگی پیدا کرد و به خوبی با فشارهای ناشی از بازی در یکی از بزرگ ترین باشگاه های اروپا کنار آمد.

حتی با وجود اینکه جواهر یوونتوس با به ثمر رساندن 19 گل در سری آ  نوید یک ستاره ی جدید را در خط حمله یووه تداعی می کرد اما بیانکونری به طور کامل از خط حمله ی خود راضی به نظر نمی رسید و سرمایه گذاری هنگفتی را تنها 12 ماه بعد از به خدمت گرفتن دیبالا انجام داد.

گونسالو ایگوایین در فصل 2015/2016 با به ثمر رساندن 36 گل تنها بازیکنی بود که بالاتر از دیبالا قرار می گرفت، بر اساس گزارش وب سایت رسمی یوونتوس با پرداخت بند آزادسازی 90 میلیون یورویی این مهاجم آرژانتینی، او را به تورین منتقل کرد. 

حضور همزمان دو مهاجم تیم ملی آرژانتین در خط حمله ی یوونتوس، پائولو روسی مهاجم سابق یوونتوس و برنده ی جام جهانی 1982 را بر آن داشت در مصاحبه خود با گازتا دلو اسپرت در مورد اهمیت اینکه این دو بازیکن در کنار همدیگر چقدر می توانند برای بانوی پیر موثر باشند صحبت کند:

ایگوایین قطعاً در یووه کم تر گلزنی خواهد کرد و در بقیه گل هایش با پائولو دیبالا سهیم خواهد شد، اما فکر نمی کنم که این آمار تغییر قابل ملاحظه ای پیدا کند. او در بالاترین سطح خود قرار دارد و خیلی زود در تورین جای خود را پیدا خواهد کرد. دیبالا نیز بازیکن خارق العاده ای است و می تواند در کنار هر مهاجم دیگری بازی کند، مطمئن هستم که او با ایگوایین زوج دیوانه کننده ای را تشکیل خواهد داد. آن ها می توانند به یکی از بهترین زوج های مهاجم در تاریخ بیانکونری تبدیل شوند.

با وجود نوابغ بزرگی که در تاریخ برای بیانکونری بازی کرده اند، این ادعا ممکن است از طرف یکی از بهترین مهاجمان تاریخ 119 ساله ی بیانکونری جسورانه به نظر آید.

_{پائولو روسی در کنار پیراهن سال 1982 - موزه یوونتوس}

پیراهن روسی در میان بزرگان باشگاه در موزه ی یوونتوس قرار گرفته است، اما حتی قبل از دوران حرفه ای درخشان او، بانوی پیر از زوج مهاجم برجسته نیز بهره مند بوده است.

ادی گری ستاره ی افسانه ای لیدزیونایتد در مراسم خاکسپاری جان چارلز اسطوره ی یوونتوس به گاردین گفت:

آرزو می کنم می توانستم دوران درخشان او را با پیراهن یوونتوس ببینم و همچنین آرزو می کنم می توانستم بازی های او را در کنار عمر سیوری مشاهده کنم.

چارلز و سیووری شخصیت های افسانه ای برای هواداران یوونتوس در هر سنی هستند و گری در این احساس تنها نیست. چارلز یک مهاجم بی نظیر بود: قدبلند، قدرتمند و مستحکم، توانایی گلزنی هم با پا و هم با ضربه سر، دفاع فوق العاده در هنگام حملات هوایی تیم حریف.

چارلز در تابستان 1957 با قرارداد هنگفتی در آن زمان از لیدز یونایتد به تورین منتقل شد و به دنبال او عمر سیووری نیز به یوونتوس آمد. این دو مهاجم زوج قدرتمند و رویایی را تشکیل دادند. چارلز با نبوغ خود گل های زیادی به ثمر رساند، اگر بخواهیم دقیق تر باشیم 108 گل در 155 بازی!

^{عمر سیووری، جان چارلز و بونیپرتی} 

در واقع اگر چارلز عنوان آقای گلی سری آ در آن فصل با 28 گل زده به دست آورد مدیون همکاری های مهاجم آرژانتینی شماره ی 10 یوونتوس بود. آن ها در اولین حضور خود در کنار یکدیگر بعد از پنج سال اسکودتو را برای یوونتوس به ارمغان آوردند و در چهار فصل بعد نیز دو اسکودتو به همراه دو عنوان کوپا ایتالیا به افتخارات یوونتوس اضافه کردند.

در کنار چارلز که یک غول آرام به نظر می رسید، سیووری بازیکن پرانرژی و آتشین مزاج بود. او بی باکانه توپ را از میان پای مدافعان حریف عبور می داد و مرتب با ترفندهای دریبل زنی تخریب کننده خود آن ها را خجالت زده می کرد.

سیووری یک استعداد ناب بود، او لحظات هیجان انگیز زیادی با مهارت خود رقم زد. قرار گرفتن نام او در کنار عنوان بهترین بازیکن فوتبال اروپا در سال 1961 برای هیچ فوتبالدوستی عجیب نبود. اولین بازیکن یوونتوس که به این افتخار دست پیدا می کرد.

زوج این دو با بازگشت چارلز به لیدز یونایتد در سال 1962 از هم پاشید و سیووری نیز در سال 1965 به ناپولی منتقل شد.

پس از این دو مهاجم، یوونتوس سال های زیادی منتظر ماند تا زوج مهاجمی در این سطح به خود ببیند. روبرتو بته گا و زیبی بونیک به همراه روسی در دهه 80 ظهور کردند. اما موفقیت بیانکونری در آن سال ها بیش تر به خاطر جادوی میشل پلاتینی ستاره ی فرانسوی یوونتوس بود.

پس از آن که این بازیکن فرانسوی در سال 1987 بازنشسته شد، یوونتوس در سایه میلان سیلویو برلوسکونی قرار گرفت و تا قبل از عنوان اسکودتوی 1994/1995 تقریباً یک دهه را بدون جام قهرمانی سپری کرد. 

حالا روبرتو باجو وارث پیراهن شماره 10ی شده بود که پیش از این بر تن سیووری و پلاتینی نشسته بود، اما در جلوی این ترکوارتیستای خلاق دو مهاجم نیز حضور داشتند: جیانلوکا ویالی و فابریتزیو راوانلی. این دو مهاجم در بالاترین سطح خود قرار داشتند، آن ها نقش حیاتی در موفقیت بیانکونری داشتند، به طوری که در آن سال بانوی پیر با ده امتیاز بالاتر از تیم دوم عنوان اسکودتو را به خانه برد.

ویالی 17 گل به ثمر رساند و راوانلی 15 گل به همراه 6 گل در کوپا ایتالیا قهرمانی بانوی پیر در این جام به دست آمد و دوگانه ی دوم تاریخ یوونتوس به ثبت رسید.

^{ویالی و راوانی زوج رویایی برای یووه در آن سال ها بودند.}

دوگانه ی اول یوونتوس در فصل 1959/1960 به دست آمده بود که کسب آن اتفاقی نیست. چرا که دو مهاجمی که قبل تر در مورد آن ها صحبت شد یعنی چارلز و سیووری در تیم آن زمان حضور داشتند.

در فصل 1995/1996 یوونتوس که مارچلو لیپی را به عنوان سرمربی خود می دید این زوج دو نفره را به سه نفر تبدیل کرد. او روبرتو باجو را فروخت و الساندرو دل پیه رو به این تیم اضافه کرد که به بانوی پیر کمک کرد قهرمانی لیگ قهرمانان در سال 1996 را جشن بگیرد.

در نهایت ویالی و راوانلی تورین را به مقصد انگلستان ترک کردند. الساندروی جوان آن ها در طول سالیان بعد بازیکنان مختلفی را در کنار خود دید، از کریستین ویری و آلن بوکسیچ گرفته تا فلیپه اینزاگی. اما هماهنگی زیادی بین آن ها و دل پیه رو وجود نداشت. پس از آن هم پینتوریکو هم مصدومیت های سریالی جدی را تجربه کرد.

تابستان 2001 فرا رسیده بود و بمب های نقل و انتقالات منفجر شد. زین الدین زیدان به رئال مادرید و اینزاگی به میلان فروخته شد و جیانلویجی بوفون، پاول ندود و لیلیان تورام وارد تورین شدند.

این انتقالات موجب شد فضای خوبی برای دیوید ترزگه جوانی که 12 ماه قبل وارد مجموعه یووه شده بود و بیش تر اوقات نیمکت نشین بود فراهم شود. ترزه گه از این فرصت به دست آمده به خوبی استفاده کرد و با 24 گل زده به همراه داریو هوبنر از پیاچنزا مشترکاً آقای گلی سری آ را به دست آورد.

چهار عنوان اسکودتو، فینال لیگ قهرمانان و حتی جام قهرمانی سری ب در سال 2006‐2007 عناوینی بودند که یوونتوس موفق به فتحشان شد. دل پیه رو در این سال ها به عنوان برترین گلزن باشگاه شناخته شد و هیچ بازیکن خارجی به مانند دیوید ترزه گه 171 گل به ثمر نرساند و باعث شد که از رکوددار قبلی این زمینه عمر سیووری را بشکند. زوج ترزه گه و دل پیه رو هماهنگ و کامل بود.

تا اینکه آنتونیو کنته سرمربی یوونتوس شد. الساندرو ماتری و میرکو ووچینیچ مهاجمین او بودند و تیم با مشکل عدم گلزنی دست و پنجه نرم می کرد.

پس از آن نوبت حضور فرناندو یورنته و کارلوس توز رسید که تا حدودی یاد آور خاطرات چارلز و سیووری بود اما در نهایت این زوج یک سال دوام آورد و پس از آن یورنته جای خود را به هم وطنش آلوارو موراتا داد. در ادامه زوج او و کارلوس توز یوونتوس را به فینال لیگ قهرمانان 2015 رساند و عملکرد موفقی از خود ارائه دادند.

حالا نوبت ایگوایین و دیبالا رسیده است. در نه بازی ابتدایی ال پپیتا برای بانوی پیر او موفق به ثمر رساندن هفت گل شده است و این نشان می دهد که این مهاجم 28 ساله قصد دارد همانند فصل گذشته به سلطنت خود در سری آ ادامه می دهد، با این حال او و دیبالا هنوز به طور کامل هماهنگ نشده اند.

مصدومیت های خط هافبک یوونتوس منجر شده دیبالا مجبور شود عقب تر بازی کند و بیش تر به دنبال توپ باشد، اما هنگامی که معضل خط هافبک حل شود او می تواند در کنار هم وطن خود بهتر و هماهنگ تر بازی کند. مهارت جواهر یوونتوس از جنبه ی نمایش های غرورآمیز به طرز عجیبی شبیه سیووری است. حتی بازی کردن با همان هیجان و لذتی که سیووری انجام می داد و حتی تقلید از سبک ویژه او او مانند نحوه ی جوراب پوشیدن. دیبالا به همراه ایگوایین می تواند یک زوج ویران کننده را در سال های آتی برای یوونتوس تشکیل دهد. مارکو تاردلی در مصاحبه با گازتا گفته است «آن ها یک زوج کامل هستند» چیزی که روسی هم در مصاحبه ی خود به آن اشاره کرده است.

ایگوایین بازیکن بزرگی است که کیفیت یووه را یک گام بالاتر می برد. حالا با این دو آن ها واقعا می توانند برای فتح لیگ قهرمانان به سمت جلو حرکت کنند.

 _{به قلم آدام دیگبای}

«به اشتراک گذارید»

محمد پارسافر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: